Πανδαισια Χρωματων

Πανδαισία Χρωμάτων

* του "BigBen"  

Άδειος από σκέψεις και συναισθήματα μπρος στης νύχτας το στυγνό κοίταγμα. Έτσι, που με θωρεί, πώς να παρηγορηθώ; Ποια νόθη και σαθρή μορφή ψυχαγωγίας να μου τέρψει την ψυχή; Κοιτώ πίσω και φοβάμαι. Κοιτώ μπρος μα τρέμω. Και το χειρότερο; Το χειρότερο είναι όταν κοιτώ το παρόν. Ποιος Θεός και ποια μοίρα να αλλάξει τούτο το παρόν; Κάλιο είναι να μην σκέφτομαι, μα πώς να στεγνώσω το νου μου; Κάλιο είναι να μην γράφω, μα πώς να λησμονήσω τούτα τα βαρυσήμαντα γράμματα. Και η νύχτα…; Εκεί. Ψυχρή, αγέλαστη και ασάλευτη. Θαρρείς πως δεν
θα ξημερώσει ποτέ και πως είσαι αναγκασμένος να ζεις για πάντα στο πυκνό της έρεβος. Ξάφνου, όμως, βλέπω μια λάμψη. Ναι… ναι! Μια λάμψη. Η μάλλον όχι. Η αντανάκλαση του σκότους ήταν. Το φως είναι απόν σε κάτι τέτοιες στιγμές. Έπεσε κι εκείνο στις μαύρες τρύπες. Μεγάλος του εχθρός, το σκοτάδι. Ούτε ένα αστέρι δεν φαίνεται. Τα σκέπασε όλα αυτή η καταραμένη μαύρη λαίλαπα. Ακόμα και το κόκκινο σκέπασε. Είναι δυνατόν; Το κόκκινο! Σκέπασε το μωβ και το πράσινο. Σκέπασε το κίτρινο και το μπλε . Σκέπασε το βιολετί και το πορτοκαλί κι όλα αυτά εις βάρος του άσπρου. Του λευκού. Έτσι δεν φαίνονται οι θάλασσες και ο καταγάλανος ουρανός. Ούτε τα ροδοπέταλα φαίνονται. Δεν φαίνονται ούτε καν ψήγματα της Κροκοπέπλου Ηούς. Τίποτα δεν φαίνεται. Καταδικασμένος τυφλός. Παρηγορούμαι μόνο από ήχους, μετατρέποντας τις συχνότητες των σε χρώματα, μη τυχόν και τα ξεχάσω. Δεν τα βλέπω, όμως. Τα φαντάζομαι. Πώς να αντέξει ο κόσμος χωρίς λίγο χρώμα; Ακούγονται από κάπου χρωματικές κλίμακες ζωγραφισμένες από ένα μαύρο πιάνο. Να…! Ένα μαύρο δημιούργησε χρώματα. Ηχητικά χρώματα. Πώς να ακούγεται άραγε το μαύρο και ποιες - αν έχει - οι αποχρώσεις του; Δεν με νοιάζει. Εγώ δεν το θέλω άλλο. Θέλω τα άλλα χρώματα. Μέγα ατόπημα. Χωρίς το μαύρο θα αγνοούσαμε πλήρως την σημασία και την αίγλη των χρωμάτων. Ας του είμεθα, λοιπόν, ευγνώμονες…!