Εν πλώ

Εν πλω

*του Απόστολου Καλόγλου 

Αφρόψαρα κοιμώμενα με δέρμα και με χέρια, κάθουνταν έξω στη στεριά κοιτάζοντας τα αστέρια. Στέκονται  μπροστά σου, έξω απ’ τα θαμπά νερά. Να είναι η πρώτη τους φορά; Του βυθού μεγάλα ψάρια ξάφνου σιγομουρμουρίζουν, προσπαθώντας να τα δουν πίσω να ξαναγυρίζουν.

Αγριέψανε τα ψάρια στου γιαλού την αμμουδιά,

μα εξέχασαν πως βρήκαν μια ζωή χωρίς χαρά.

Το γιορτάζουν και γλεντούν με τους
φίλους τους αντάμα,

αγνοώντας παντελώς των μανάδων τους το κλάμα.

Φίλοι ψάρια μου ακούστε έστω για στερνή φορά,

μεγαλεία σας ετάξανε και ονείρατα σαθρά.

Λησμονήσατε το άλας, της θαλάσσης τον αχό,

να ‘στε πάντοτε καλά, μη σας εύρει άλλο κακό.

Φίλε ψάρι μου, να νιώσεις,

μην ξεχνάς τις παραδόσεις,

τη βαριά κληρονομιά,

να χεις πάντα στην καρδιά!

Μια σαρδέλα η πιο μικρή άκουσε τα λόγια κείνα, μα σαν ήτανε κουφή και δεν άκουε μουσική, επιστρέφει μες στο κύμα. Γύρισαν και τα’ άλλα ψάρια στου νερού τη θαλπωρή, μα δεν ήταν όλα ίδια κι έπεσε βαριά σιωπή. Ψάρια νέα και παλιά κάθισαν για συντροφιά πλάι-πλάι στον καρχαρία, και δεν βλέπανε τη βία. Μόνο η κουφή σαρδέλα γλύτωσε σε μια σαμπρέλα κι έριξε και μια ματιά, για να δει τη συμφορά. Τι σπουδαίο μεγαλείο να μην έχεις εργαλείο, ακούς έτσι ό,τι θες· βλέπεις τις κακοτοπιές!