Αναχρονιζοντας τον χρονο

Αναχρονίζοντας τον Χρόνο

Ουράνια ολόφωτα ή μη σώματα φέγγουν θυμίζοντας σου, το ανάλγητο παρελθόν. Τόσο μακριά κι όμως κοντά. Χρονικά κοντά. Η στιγμή που διάβασες αυτήν τη λέξη έχει κιόλας παρέλθει και ανήκει στ’ άστρα. Λάμπουν όλες αυτές οι στιγμές, δανειζόμενες το φως της καρδιάς και της μνήμης σου, στον δικό σου ουρανό. Πόσα άστρα φωτεινά! Και πόσα άλλα που δε φαίνονται ή που έσβησαν και χάθηκαν… Αναπόφευκτη διαδικασία η αποφυγή της γονιμοποίησης τους. Εδώ δεν χωρεί λόγος περί κλωνοποίησης. Κάθε αστέρι διακρίνεται από δύο χαρακτηριστικά: τη μοναδικότητα και την κλίμακα του φωτός, ή αν θέλεις της απουσίας αυτού. Πως αλήθεια γίνεται να έχει κλίμακα η απουσία του φωτός; Πως γίνεται να μετρήσω και κατ΄ επέκταση να ταξινομήσω εις αύξουσα ή φθίνουσα σειρά τα αντίστοιχα άστρα; Υπάρχει η αλήθεια στις ανωτέρω περιόδους ή απλώς φλερτάρεις διαρκώς και εντόνως με την παράνοια, ταξιδεύοντας εν μέσω λογισμών και παραλογισμών;

Υπάρχει. Η αλήθεια δεν βρίσκεται σε θαλασσοφίλητα μέρη, πόσο δε μάλλον στην Τροία. Υφίσταται, λοιπόν, η δυνατότητα μέτρησης και ταξινόμησης, διότι το παρελθόν ανήκει στο μέλλον. Το δε μέλλον, δημιούργημα του παρόντος. Αλήθεια ποια η διαφορά μεταξύ μέλλοντος και παρελθόντος – το παρόν θέλω να πιστεύω πως το γνωρίζω-; Απαντώ. Η εξής μία: το παρελθόν δεν είναι τίποτε άλλο πέραν της σχετικής απολυτότητας εν αντιθέσει με το μέλλον, που αποτελεί την απόλυτη σχετικότητα. Κοίτα το παρελθόν σου δύσμοιρε και παρηγορήσου. Κείνο είναι το απόλυτο. Σχετικό αλλά απόλυτο. Στιγμές απόλυτης χαράς ή λύπης, που χάραξαν στα βαθιά αυλάκια του νου σου ένα μικρό κομμάτι σύμπαντος. Τον κόσμο σου. Το άλλο είναι ενδεχόμενες στιγμές χαράς η λύπης ή ενδεχομένως και άλλων συναισθημάτων. Σκέφτηκες ποτέ σου πως την στιγμή που βλέπεις το παρελθόν, μπορεί ταυτοχρόνως να είσαι θεατής ενός μελλοντικού γεγονότος;

Ένα θνητό άρα και έμβιο όν, πέθανε κιόλας. Λυπηρό να πεθάνεις, όταν γεννιέσαι. Ακόμα πιο λυπηρό, όμως να πεθαίνεις και να μην έχεις καν γεννηθεί. Αυτή είναι η τραγική παράσταση του μέλλοντος. Σκοτεινό σχήμα, γεμάτο αραδιασμένες οξείες γωνίες, που καραδοκούν να εισχωρήσουν στο μόλις πεθαμένο σαρκίο σου, ενώ εσύ δεν έχεις ακόμα πεθάνει. Ούτε είχες τη διάθεση ή την επιθυμία. Ευτυχώς όμως, υπάρχει το παρελθόν στον αντίποδα δια να επέλθει η νομοτέλεια και άρα η ισορροπία των συμπαντικών δυνάμεων, μέσω στρογγυλών σχημάτων ολόγιομα από αμβλείες γωνίες. Φθάνοντας στην άλλη άκρη του διπόλου κι αφού στο ένα σημείο είναι ο θάνατος, στο άλλο δεν μένει να είναι η αθανασία. Πάλεψες δικαίως, να μην πεθάνεις σαν το θεριό. Μονάχα που το έκανες με λάθος τρόπο. Κοίταζες στεγνά το μέλλον. Η ουσία δεν ήταν εκεί. Τον καθρέφτη της είδες. Προσπαθώντας να σε λυτρώσω από τα λάθη σου και να βουτήξεις στα βαθιά νερά της Λήθης σου, σου λέω τούτο:

Η αθανασία αγγίζεται βλέποντας το μέλλον υπό το πρίσμα του μελλοντικού παρελθόντος.

Πρόσεξε μην μπερδευτείς…! Αν δεις το παρελθόν ως  δυνάμει παρελθοντικό μέλλον είσαι καταδικασμένος να μην γεννηθείς ποτέ. Δεν τα σκέφτηκα εγώ. Η Ιστορία μου τα ‘πε…!