Αντι εικονας...

Αντί εικόνας

                                                 *του "BigBen" 

Θαμπά αρώματα, σχεδόν νεφέλες. Πέρασαν μα δεν ακούμπησαν. Καθώς υποτακτικά και σεβαστικά δεν ετόλμησαν να αγγίξουν το κάλος. Το κάλος σου. Και ποιος μπορεί άλλωστε;  Υφαίνοντας τον αισθητικό και αρμονικό σου ιστό, μας παγιδεύεις. Είμαστε πολλοί. Κι αν δεν είμαστε, θα γίνουμε. Αν δεν γίνουμε, τότε πάλι μονάχος θα πλανηθώ στην μορφή σου, γευόμενος την ειρωνεία απ’ τα χείλη σου. Κόκκινα βελούδινα χείλη με διακριτές γραμμές, που σβήνουν απαλά στο εύθραυστο, ζωντανό, πορσελάνινο δέρμα σου. Και χάθηκα…! Χάθηκα μπρος στα καστανά,
φωτεινά, γεμάτα τρυφερότητα και όλα εκείνα τα ευγενή συναισθήματα, μάτια σου. Τα στολίζουν δύο υπερπροστατευτικά βλέφαρα. Αυστηρά. Δεν αφήνουν τίποτε να εισχωρήσει. Γι’ αυτό δε βλέπεις. Αφήνουν μονάχα ξέχειλα συναισθήματα να αναβλύζουν στο μεσοδιάστημα που δεν είναι κλειστά. Κι έπειτα ξανακλείνουν. Προστάτες, ως οφείλουν να είναι. Αλοίμονο αν το καλό και όμορφο δεν προστατευόταν. Αλοίμονο σε μας! Είμαστε και θα είμαστε ευγνώμονες ες αεί σ’ αυτά τα βλέφαρα. Σ’ αυτά τα βλέφαρα, που στην απόληξη των, δεσπόζουν δύο βασιλικές βλεφαρίδες γνήσιες ανατολίτισσες. Θηλυκές. Θαρρείς απ’ το Βόσπορο ή απ’ την Σμύρνη. Μάγισσες πλανεύτρες. Ωραία η εικόνα σου. Ενδεχομένως να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ίσως, τελικά, να μην είσαι ο κατάλευκος κύκνος. Ίσως να μην είσαι η αιθέρια οπτασία που τριγυρνά στην ψυχή και στο μυαλό μου. Ίσως, να μην είσαι η θεά Αφροδίτη. Ίσως «Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια». Ίσως κι εγώ να πλαγιάζω σαν τον Πάρη, μ’ έναν ίσκιο σαν πλάσμα ατόφιο. Ποιος ξέρει! Αλλά και τι μ’ αυτό; Ούτως ή άλλως πάντα έτσι συμβαίνει. Όλα γίνονται για ένα πουκάμισο αδειανό για μια(ν) …